Eerste werkweek en bijna 1100 euro aan donaties.

Hallo allemaal,

De eerste werkweek zit erop en tja.. het gaat hier even anders dan in Nederland. Laten we bij het begin beginnen.

Op maandag kregen Maron en ik een rondleiding door het ziekenhuis. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal keurig en schoon uit. De afdelingen zijn ruim en rondom het complex is een grote tuin, in het midden van het ziekenhuis is een enorme kapel waar op zondag de grote dienst is, ook is er een school gevestigd waar de kinderen gratis naar toe kunnen.

Er zijn zeven afdelingen, en niet zoals bij ons interne, cardiologie of long maar ''jongens van 14-18, meisjes 14-18, fysiotherapie, trauma en kinderen van 0-4.'' Maron werkt de aankomende weken op kinderen 0-4 en ik bij jongens van 14-18.
​Na de rondleiding kregen we vrij en de eerste werkdag was op dinsdag.

De werktijden voor ons zijn van 08:30 tot 16:00 uur met een halfuur koffiepauze en een uur lunchpauze. Een afgestudeerd verpleegkundige werk shifts van 7:00 tot 19:00 en van 19:00 tot 7:00. Hier is nog wel wat voor te zeggen want bij een fulltime werkweek werk je dus maar 3 dagen. Het is maar net wat je gewend bent.

Bij mij op de afdeling (jongens van 14-18) zijn er ongeveer 35 bedden waarvan er op dit moment maar 25 in gebruik zijn. Iedere afdeling heeft een eigen tuin, medicijnkeuken, grote badkamers en een keuken.

Bij aanvang van mijn dienst was het vrij rustig op de afdeling. Van de 25 jongens gaan er 20 naar school tot 13 uur. De overige vijf zijn te ziek om naar school te gaan. De diagnose van de kinderen is voor mij een raadsel, dit is ook niet genoteerd in dossiers of naslagwerk. Wel weet ik, doordat deze kinderen virusremmers krijgen, dat bijna iedereen hiv/aids heeft. Ook is een jongen bijna geheel verbrand, een jongen heeft veel wratten in zijn gezicht/hoofd, een aantal jongens zitten in een rolstoel. Waarom ze niet kunnen lopen? Al sla je me dood.
​Drie kinderen kunnen niet praten en eentje is psychiatrisch ziek, welke ziekte? Ik denk schizofrenie. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vijf kinderen die niet naar school kunnen.

Deze kinderen zijn te verstandelijk en lichamelijk gehandicapt dat zij niet uit bed of stoel kunnen komen. En mijns inziens is er ook geen enkele kwaliteit van leven. Twee zijn er dan ook palliatief maar worden nog wel gevoed en krijgen medicatie. Oh en trouwens, zij worden allemaal gevoed via een peg-sonde (slangetje die via de buik rechtstreeks naar de maag gaat).

De eerste dagen liep ik met een verpleegkundige mee en later in de week zorgde ik zelf voor deze kinderen. Ze krijgen een aantal keren per dag voeding via de sonde en om de 3 uur wordt hun luier gecheckt en verschoond.

Mij viel op dat sommige kinderen meerdere keren per dag een epileptische aanval kregen. Ik zei dit tegen de verpleegkundige en zij legde het kind op hun zij en vertelde dat het zo wel over gaat. Er wordt hier geen medicatie voor gegeven, niet eens een onderhoudsdosering. Ook is er een jongetje van 8 (ja hij zit op de afdeling 14-18) die ineenkrimpt als een bal wanneer je hem aanraakt, na een tijdje ontspant hij zich weer.

Na de ochtend was het voor mij reden genoeg om in gesprek te gaan met de hoofdzuster en vroeg mij af wat de diagnoses zijn en wat het behandelplan is van de kinderen. ''De meeste kinderen die hier opgenomen zijn hebben een ''gezond leven'' gekend. Een leven waarin zij konden lopen, spelen, net zoals ieder ander kind. Wel zijn zij met hiv geboren, een virus wat je afweer remt. Een virus wat je afweer zodanig afremt waardoor je weinig weerstand hebt en ziek wordt (aids). De overheid verschaft gratis hiv medicatie voor alle Zuid-Afrikanen om zo het virus terug te dringen. Helaas moet dit middel een keer per maand opgehaald worden bij de apotheek en moet het tweemaal per dag gegeven worden aan de kinderen. Voor veel ouders is dit een onmogelijke opgave. Waarom weet ik ook niet. Veelal heeft dit te maken met egoism vanuit ouders, hun verslaving of laagbegaafdheid. Je moet er rekening mee houden dat dit de armsten van de armen (poorest of the poor komt vaak terug in haar verhaal) kinderen zijn van Afrika. ​Doordat de kinderen geen hiv medicatie krijgen steekt het virus de kop op en krijgen de jongens infecties. Daarbij speelt ook nog dat ze ondervoed zijn en geen schone sanitaire voorzieningen hebben. Ze komen hier binnen met een hoog gehalte van het hiv virus in hun bloed en wij proberen dit terug te dringen, evenals de bijgekomen ziekte. Helaas zijn de meeste aandoeningen niet meer te verhelpen.''

Later liepen we de zaal op en vertelde ze mij dat een jongen een hersenvliesontsteking heeft gehad waardoor hij niet meer kan praten. Een andere jongen heeft een vleesetende bacterie gekregen waardoor zijn beide armen en benen zijn geamputeerd. Weer een ander heeft polio opgelopen waardoor hij heel zijn leven in een rolstoel zit.

Toen rond 13 uur de andere kinderen van school kwamen kon ik niet geloven dat de meesten toch wel een tragisch bestaan hebben: hiv/aids, weinig sociale steun van familie en wat gebeurt er met hun wanneer ze 18 zijn en toch echt met ontslag moeten? Niemand leek zich er zorgen over te maken, de basketball en trampoline waren veel interessanter.

Youri

P. S. Ik heb op dit moment 1060 euro opgehaald om het ziekenhuis te steunen en heb al een aantal ideeen waaraan ik het ga uitgeven ;)