Opening van het nieuwe St Joseph’s en mijn familie is gearriveerd

Week 4 – 6

Nu we in midden maart zitten voel je dat het langzaam herfst wordt. De wind neemt wat af, het wordt koeler en het heeft zelfs een keer s’nachts geregend. De meeste mensen denken dat het in Afrika altijd snikheet en zoning is maar doordat Kaapstad aan de kust ligt is er een zeeklimaat en kunnen de seizoenen wisselen. Ook is de zee, die vanaf de Zuidpool stroomt, nog niet opgewarmd en daarom erg koud. Zo koud dat er zelfs pinguins op Boulders beach te spotten zijn.

Familie

Mijn familie is aangekomen! Het weerzien was superleuk en vond het vreemd om ze te ontmoeten in een restaurant van een klein kustplaatsje net buiten Kaapstad. Ik heb goed, de toch wel heftige dingen van de afgelopen weken,  van me af kunnen praten en leuke dagen met ze gehad. Doordat ik hier nu toch wel een beetje bekend ben heb ik ze meegenomen naar een mooi strand, een wijngaard en de stad laten zien. Het voelde echt als een minivakantie. Toch wel speciaal dat mijn familie, inclusief mijn oude opaatje en goede vriend, helemaal hierheen afgereisd zijn om me te zien :). 

Stage

Maron en ik zijn er beiden achtergekomen dat we minder plannen kunnen uitvoeren dan we vooraf gedacht hadden. Zo merkt Maron dat er vrijwel geen structuur is op haar afdeling en dat sommige peuters per ongeluk overgeslagen worden bij het voeren. Dit komt omdat bedden verschoven of peuters soms verwisseld worden. Ook is het een wir war van bezoek, verpleegkundigen, verzorgenden, stagiaires en vrijwilligers. Nadat een aantal oplossingen nutteloos bleken hebben we toegegeven dat het misschien wel de cultuur is. We zijn blij met de kleinste aanpassingen en verbeteringen.

Een ander typisch voorbeeld is het volgende: een jongen bij mij op de afdeling heeft leukemie en krijgt hiervoor een paar chemokuren per week. Na de kuur is hij uren misselijk en braakt hij, een normaal verschijnsel bij chemokuur. Ik zei tegen de hoofdzuster dat ik hem iets tegen de misselijkheid wilde geven, in Nederland geven we zelfs iets tegen de misselijkheid vooraf een kuur, als preventie. De hoofdzuster vond dit niet nodig en zei dat het heel normaal is dat je braakt na een chemokuur. Ehmm.. Ja duh! Het is heel normaal dat je braakt na een kuur maar waarom zou je er dan niets aan doen dacht ik.

Hetzelfde bij kinderen die epileptische aanvallen krijgen: ze krijgen die aanvallen al jarenlang, het is normaal dat ze dit hebben, waarom zou je er dan nog iets aan doen?
Ik weet niet zo goed hoe ik hierop moet gaan inspelen.

En ja! Het St Josephs is opnieuw geopend na een grote verbouwing. Er was een grande opening met veel hoge pieten uit het ministerie van volksgezondheid, artsen en donateurs.

Casus Simnikiwee

Er is een jongen van 14 jaar opgenomen, stamt af van de Khosa’s en geinfecteerd met het HIV virus. Doordat zijn ouders gescheiden zijn, er een verleden van drugs is geweest in het gezin en zijn ouders geen goed gebruik hebben gemaakt van hun hersencellen werd er geen medicatie gegeven aan Simi. Hierdoor is het virus zich gaan uitbreiden en heeft het enorme schade gericht aan zijn hoofdje, ongeneesbare schade. Schade die zo erg is dat hij nooit meer zelfstandig kan lopen, niet meer kan praten en nu voor de rest van zijn leven gevoed moet worden via een slangetje in zijn buik.
Uit meerdere tests door psychologen is gebleken dat Simi erg slim is, zelfs slimmers dan zijn leeftijdsgenoten en dit is ook goed te zien aan zijn proefwerken in de klas. Ook is het zo knap en creatief dat hij door middel van zelf aangeleerde gebaren en door voorwerpen te gebruiken zich toch verstaanbaar kan maken.

Voor deze jongen wil ik een tablet kopen met het programma erop waarmee hij kan communiceren. Dit is tot op heden nog niet gelukt omdat er meerdere instanties mee akkoord moeten gaan. Het St Joseph’s heeft een beleid dat er vrijwel geen giften gegeven mogen worden aan individu’s tenzij het St Josephs hier zelf eigenaar van wordt. Ik wil Siminkiwee eigenaar maken van de tablet zodat hij na ontslag ook kan communiceren. Na veel gesprekken is dit uiteindelijk goedgekomen. Toen kwam er weer iets anders tussen…

Simnikiwee’s ouders zijn gescheiden en hij wil bij zijn moeder wonen. Nu is het zo dat zijn vader lid is van de Khosa stam en perse wil dat Simnikiwee een man wordt. Hij moet hiervoor de bush van Afrika in, een beest slachten en zijn bloed drinken en vlees eten. Wanneer hij dit behaald heeft wordt hij besneden door de Khosa stam en is dan eindelijk een echte man. Zien jullie het al voor je? Op zijn rolstoel door de bush… Een stuk vlees eten en bloed drinken terwijl zijn slikreflex niet werkt en dus gewoon stikt… Dan heb ik het nog maar niet over hoe ziek hij kan worden na dit alles omdat hij door de hiv bijna geen afweer heeft. De speech therapist heeft met de vader gesproken en gevraagd of Simi misschien een stukje vlees in zijn mond mag doen en het daarna kan uitspugen, maar dit mag niet van vader. Om een lang verhaal kort te maken: Simi heeft veel geluk nodig om dit te overleven. Daarom heb ik besloten, hoe hard dit ook klinkt, om de tablet met het praatprogramma te schenken aan St Joseph’s zodat Simi er hier goed gebruik van kan maken en na hem andere kinderen.

Tape

Cheslyn is een jongen zonder armen en benen, heeft in 2011 een vleesetende bacterie gehad waardoor zijn ledematen geamputeerd moesten worden. Daarbij heeft de bacterie er ook voor gezorgd dat hij blind en doof is, dit geloof ik trouwens niet want wanneer ik mijn iphone zaklamp in zijn ogen schijn doet hij zijn ogen dicht. Kortom, Chessie heeft een tragisch leven. Als hij wakker is maakt hij vrijwel de gehele tijd een geluid met zijn stembanden alsof hij stikt. In het begin was dit erg rot want ik was de hele dag bang dat hij stikte, nu ik eraan gewend ben is het prima. Helaas zag de verpleegkundige van de afdeling dit niet zo. Zij vond het geluid van Chessie zo vervelend dat ze tape op zijn mond wilde plakken. In het begin moest ik lachen en dacht dat het een grapje was, toen ik zag dat ze het echt meende heeft ze een hele andere Youri leren kennen. Het zou nooit meer voorkomen. 

Brand

Vorige week is er van vrijdag op zaternacht een groot deel van een township afgebrand zo’n 30 km van Kaapstad. Er zijn hierbij negen mensen omgekomen en veel Afrikanen hebben geen huis meer. Ik heb tweehonderd euro van de donaties uitgegeven aan kleren, zeep, dekens en tandpasta/tandenborstels. Dit heb ik persoonlijk gebracht naar het distributiepunt bij de afgebrande township.

Genieten

Vanaf morgenmiddag ga ik weer vier dagen naar de familie toe. Vrijdag nog geen plannen, zaterdag naar Robben eiland en zondag paardrijden met mijn zus op de Kaap. Daarna moet er toch echt weer vier dagen gewerkt worden. Stiekem zijn Maron en ik leuke tripjes aan het plannen voor de laatste tien weken (tja de ellende van stage moet toch vergeten worden). Zo gaan we eind April naar Afrikaburn, een groot festival van vijf dagen midden in de woestijn, komt er half mei misschien een vriend uit Nederland langs & wil ik eind juni graag een week reizen door Namibie.

Youri