This is Africa

Afrikaburn

We beginnen deze blog met het meest bijzondere evenement van deze trip: Afrikaburn. Duizenden mensen die 150 km de woestijn in trekken en hier een week lang met elkaar leven en feesten. En ze hebben allemaal een ding gemeen: genieten van het leven en vooral liefhebben. Klinkt erg dramatisch maar zo is het wel, vooral in een tijd van terrorisme en een nucleaire oorlog met Noord-Korea. Voor al die duizenden mensen was er geen beveiliging of politie ingezet, dit geeft aan wat voor vibe er hing. Ook leek het net of het op een andere planeet was:  een maanlandschap met overal artistieke beelden, gebouwen, podia en mutant vehicles. S’avonds werden veel van deze houten werken in de fik gezet, supergaaf om te zien! Een van de hoogtepunten waren de outfits. Glitters, leggings, naakte mensen en bodypaint. Alles was toegestaan. Het mooie aan het festival is dat je alles zelf moet meenemen naar het terrein en ook alles weer mee terug moet nemen. Zo lijkt het na een week net of er niets is gebeurd op het terrein. Geen douches, elektriciteit, internet of stromend water. Wc’s bestonden uit een gat in de grond en worden na een week gewoon weer dichtgegooid. Ik moet zeggen dat ik het na vier dagen onwijs zat was. Door een aantal zandstormen zat alles onder het stof en wilde ik vooral douchen. Het eten uit blik beviel me ook niet goed en had al snel door dat ik erg verwend ben.

Milani

Er zijn in het St Joseph’s relatief veel kinderen opgenomen met ernstige brandwonden. Bij mij op de afdeling is er een jongen van 13 jaar, Milani, met ernstige derdegraads brandwonden op zijn hoofd/schedel, handen en armen. In juni 2015 lag hij met zijn ouders en broertjes te slapen in een hutje toen ze werden overvallen door de brand. Er is een brandende aluminium plaat op zijn hoofd gevallen en deze wist hij gelukkig met zijn handen weg te duwen. Maar de brandwonden zijn ernstig: zijn beide oren zijn weggebrand en er zit letterlijk alleen nog maar een klein gaatje. Zijn neus en lippen zijn ernstig vervormd, zijn neus valt eigenlijk af te schrijven. En over zijn gehele schedel en gezicht is zijn huid ernstig aangetast.Vervormd, het lijkt net een slangenhuid. Hij heeft nog twee open plekken op zijn schedel die niet willen genezen en steeds ontsteken. Deze plekken worden wel verzorgd in het ziekenhuis en hij loopt daarom altijd met een grote tulband om zijn hoofd. Twee keer per maand gaat hij een weekend naar zijn oma, zijn ouders zijn er niet meer, waarschijnlijk bij de brand omgekomen.

De branden in de townships zijn een groot probleem. Iedere maand is er ergens rond Kaapstad een grote brand met doden, waaronder kinderen. De bewoners van de krotten stoken vaak vuurtjes om hun eten of zichzelf op te warmen. Veel materialen van de huisjes zijn snel brandbaar en licht ontvlambaar en alles is op elkaar gebouwd. Een brandweerwagen kan er nooit doorheen komen. Omdat het een wir war van straatjes is verspreidt het vuur zich snel en worden de bewoners verrast, vooral s’nachts. Echt een nachtmerrie.

Cederbergen

Half april zijn we met een groep van 15 naar de Cederbergen geweest, een groot berglandschap ten noordoosten van Kaapstad. We hadden tenten gehuurd rondom een kampvuur op een camping midden in het woestijn/berglandschap. De Cederbergen staan vooral bekend om de mooie bergroutes en watervallen. Op zaterdag een hike gedaan waarbij we aardig het pad kwijt raakten, kreeg hele visioenen van de meisjes in Panama maar dacht dat het met vijftien man wel goed moest komen. S’ avonds een barbeque in the middle of nowhere onder een sterrenhemel die je in Nederland nooit te zien krijgt. En de melkweg bestaat echt, evenals vallende sterren.

Homevisits

Het St Josephs doet ook homevisits. Wanneer er een kind met ontslag gaat, wordt het nog een aantal keren bezocht door een social worker van de instelling. Er wordt tijdens zo’n homevisit op gelet hoe het met het kindje gaat, of hij niet afvalt en dus genoeg eten krijgt en hoe de situatie thuis is. Iedere week is er op de woensdag een homevisit.

Vandaag ben ik meegegaan met een social worker en een chauffeur naar de townships om de kindjes te bezoeken. Het heeft veel voeten in de aarde gehad om het voor elkaar te krijgen want ik wilde al vanaf het begin mee maar omdat dit Afrika is, wordt het allemaal niet zo strak geregeld. Zo was er in week een geen auto gereserveerd om ons rond te rijden, in week twee was de chauffeur ziek, in week drie waren ze mij even vergeten mee te vragen, in week vier was het vakantie en deze woensdag heb ik ze achtervolgd totdat ze weggingen. S’ochtends vroeg ik namelijk hoelaat we weggingen en antwoordde ze: ‘’any time from now.’’ In mijn gedachte wilde ik haar verbranden maar bleef tegen mezelf zeggen: TIA, TIA, TIA. ‘’This Is Africa’’.

In totaal zouden we die dag vier kindjes bezoeken. Geen van de kindjes kende ik omdat zij opgenomen waren in de tijd voor mijn komst. Ik wist ongeveer wat ik zou kunnen verwachten in de townships maar het is nog veel heftiger in de realiteit, het gaat al je verbazing te boven. Het eerste kindje wat we bezochten was een jongen van 14, HIV (natuurlijk), en had twee geamputeerde benen. Dit soort patiënten zijn tegenwoordig al heel normaal voor mij maar de setting waarin het zich bevond shockeerde mij. De township was niet zo groot, ik zou zeggen, misschien 80 hutjes. Het lag langs een weg net buiten Kaapstad en omdat het zo klein is, leek het meer op een soort community, een klein gehuchtje. Er liep een asfalt weg door de wijk en opeens stopte dit en sloegen wij af naar links. Langs de zandweg stonden allemaal van aluminiumplaten gebouwde huisjes. Geen enkel groen te zien, alleen maar modder en zand op de grond, straathonden, kippen, afval, kleine brandjes en nog veel meer afval. Ik heb best wel veel armoede gezien, ook in Thailand en Vietnam, maar dit was anders. Het leek net of ze hun hutjes op een vuilnisbelt hadden gebouwd. En toen moest deze bijna twee meter lange,typisch Hollandse slungel toch echt de auto uit. Alles wat met thuis te maken had leek opeens zo ver weg. Ik was in een film beland.

Het huisje van onze patiënt Mozes was niet beter gesteld. Zijn ouders en een oom zaten in de modder op een zelfgemaakt stoel voor hun hutje. Het was tien uur s’ochtends en dronken gezellig een biertje en waren mij net iets te lollig. Mozes heeft ook vier broertjes en zusjes, zij speelden in de modder met een puppy van een straathond en in een andere hoek lag een kip te creperen. Toen wij eenmaal in de tuin waren zag ik de chauffeur wegrijden en vroeg waarom hij ons verliet. ‘’De chauffeur moet rondjes blijven rijden om zo weinig mogelijk aandacht te trekken dat wij hier zijn.’’ HAHA, oke this is not cool!
Het hutje was van binnen niet zo schoon maar wel compleet. Het is knap hoe deze mensen er kunnen leven want ze slapen letterlijk op aluminium platen maar het is wel een soortvan knus.
Mozes zat in zijn rolstoel en maakte het gelukkig goed, hij had een gezonde blik en was enthousiast om ons te zien. Helaas kan hij niet meer naar school maar hoopte, zelfs zonder benen, een goede kans te maken op een baan.

De townships in Zuid-Afrika zijn welbekend en berucht. Er zijn veel bendes actief en er vallen vaak doden, ook is het er smerig, druk en een nachtmerrie om er te wonen, maar ondanks dit alles leek het of de mensen er gelukkig zijn. Bij het tweede huisbezoek was het kindje niet thuis en we vroegen de buurvrouw waar ze was. Ze bleek in een ander deel van Zuid Afrika te zijn en het viel mij meteen op dat iedereen elkaar kende. Iedereen let op elkaar en maakte een praatje. De sociale cohesie was duidelijk aanwezig. In Rotterdam kende ik niet eens mijn onderburen.

Laatste twee maanden

Pfoeee, ja alweer de laatste twee maanden, soo sad! Over twee weken komt er een vriend langs en heb ik vrijgenomen om hem Kaapstad te laten zien. Ook heeft hij een supertof appartement gehuurd aan de kust met een zwembad. Cannot wait!

Eind mei naar Zimbabwe om de Victoria watervallen te zien en hiken bij de grens met Zambia en Botswana.

Dan nog een paar weken stage en de laatste anderhalve week vlieg ik met Maron naar Durban, huren we een auto en is het de bedoeling om in 10 dagen naar Johannesburg te rijden via Drakensberge.