Bijna op de helft

Vrije tijd

Wat gaat de tijd toch snel!  Mijn laatste blog is alweer van een paar weken geleden. Ondertussen is de familie alweer twee weken in Nederland, zit mijn hele trip alweer bijna op de helft en mijn stage zelfs al over de helft. Ik krijg opeens ook een stressgevoel over de opdrachten die van school ingeleverd moeten worden, want uiteindelijk is deze ervaring natuurlijk deel van mijn opleiding, ook al vergeet ik dit soms.

Afgelopen weekend ben ik met drie brabanders (altijd gezellig) naar Knysna geweest. Een leuk stadje aan de bekende garden route zo’n 550 km ten oosten van Kaapstad. We hadden een superleuk huisje gehuurd via Airbnb. Ook al was het huisje meer voor net getrouwde stellen (geen deur tussen de slaapkamer en badkamer en een enorm rood hart op het bed), we hebben er heerlijk geslapen. Er was zelfs een bad met uitzicht op de wilde tuin.
De natuurparken bij Knysna waren echt schitterend, vooral de bossen, ravijnen en woeste kust waren zo mooi. Onderweg nog wat apen gezien maar helaas geen walvissen gespot (Walvisseizoen begint pas in juni).  Doordat Knysna aan zee ligt hebben we veel vis gegeten en zaterdagmorgen een lokale Oath market bezocht. Dit leek net Texas, tenminste zo stel ik het me voor. Blanke mensen, veel eten, warm, weinig kledingsmaak of uiterlijke verzorging en countrymuziek. We hebben hier wat oesters gehapt.
Maar het leukste was toch wel de zaterdagavond. Er zijn in Knysna twee populaire barretjes recht tegenover elkaar met de drukke hoofdstraat ertussen. Op vrijdagavond gingen we naar de ene bar, Zanzibar, waar het niet zo druk was, ongezellige muziek afgespeeld werd en saaie mensen dansten. Toen we op het balkon stonden zagen we dat het aan de overkant veel drukker was maar de bargangers allemaal donker waren, we besloten hier de zaterdag heen te gaan. De volgende dag werden we bij binnenkomst erg aangestaard en voelde me meteen iets minder veilig. Nadat we een biertje hadden besteld zochten we een plekje op het grote balkon en raakten aan de praat met twee vrouwen, Lulu en Rihanna. Ze waren enorm geïnteresseerd en namen ons na een uurtje mee de dansvloer op. Uiteraard schaamden we ons voor de enorme stijfheid die we hebben, nog maar te spreken over het ritmegevoel. Maar Lulu en Rihanna loosden ons erdoorheen en uiteindelijk hebben we, na wat dansles, uren gedanst en gepraat met vrijwel de gehele bar en leken een aantal jongens zich erg uit te sloven voor ons. Een supergoede Afrikaanse ervaring.

Andere highlights van de afgelopen weken: naar een open lucht bios geweest in een botanische tuin vlak naast de Tafelberg, surfen bij Muizenberg, een rat in mijn kamer en een optreden van Goldfish bij een strandclub. 

Siphe

Back to reality, een nieuwe opname: jongen van 14 jaar oud, ernstig verwaarloosd in een township aangetroffen, aids stadium bereikt en een niet te behandelen longinfectie waarvoor hij nu zuurstof gebruikt. Maar het ergste is dat hij nog maar 18kg weegt, een BMI van 8.5 (een BMI lager dan 14 is al ernstig ondergewicht). Door de grote hoeveelheid aan pillen is hij zo misselijk dat het eten van een fatsoenlijke maaltijd niet meer gaat. Wanneer hij niet misselijk is eet hij chocolade wat gegeven wordt door zijn familie, hierna is hij opnieuw misselijk.

Ik heb mijn zorgen geuit bij de verpleging over zijn voedingstoestand. De staff nurse vertelde me dat ik mij geen zorgen hoef te maken en wijst naar een andere jongen: ‘’Phelo was ook zoals hem een aantal maanden geleden en moet je hem nu zien.’’
Ben ik als westerse verpleegkundige in spe nou niets gewend en hoef ik me geen zorgen te maken of zien zij niet hoe ziek die jongen is?! Ik besloot om in ieder geval zijn gewicht te monitoren door hem iedere dinsdag te wegen en hem dwing om te eten. Siphe ziet niet in dat hij moet eten, hij krijgt geen hap door zijn keel. Zelfs als ik zijn chocolade afpak en hem een stukje beloof nadat hij een bord heeft gegeten lukt dit niet. Kan je als verpleegkundige een jongen van 14 uitleggen dat hij doodgaat als hij niet eet? Uiteindelijk heb ik het netjes gehouden en gezegd dat hij alsmaar zieker wordt en de kans aanwezig is dat hij zich niet meer beter gaat voelen.

Zijn karakter speelt ook parten in het hele ziek zijn. Hij dwingt, is onaardig naar ons toe en lijkt niets meer te willen. Ik merk dat het moeilijk voor mij is om met deze jongen om te gaan, emotioneel gezien. Hij is zelfs de eerste patient die ervoor gezorgd heeft dat ik er thuis ook last van heb. Dit komt deels omdat ik het idee heb dat het zo makkelijk op te lossen is: eet je eten. Daarbij is het onmacht, ik kan er niets aan veranderen , maarja, dat is bijna alles hier. En natuurlijk zijn lichaam, een wandelend skelet, echt vel over been, is zo vervelend om naar te kijken. 
Misschien heeft hij het zelf al lang opgegeven en is het dwingen van de verpleegkundigen nog het enige waar hij grip op heeft.

Mocht hij weer op gewicht komen dan heeft hij nog een leger aan andere ziekten die hij moet bevechten en helaas is dit een onbegonnen zaak. Moeten we dan nu voor kwaliteit gaan? Of moeten we toch uiteindelijk een sonde inbrengen om hem te voeden via een slangetje? Ik weet het antwoord niet. Feit blijft dat hij de afgelopen week weer een kilo is afgevallen.

Donaties

De tablet met het praatprogramma is betaald en wordt aankomende week bezorgd. Nu blijft er nog rond de 140 euro over en dit ga ik uitgeven aan oorthermometers. De thermometers op de afdelingen zijn zo onbetrouwbaar en langzaam. Nieuwe, professionele thermometers voorkomen zeker weten veel fouten en zorgt voor snellere diagnose en behandeling. Nogmaals bedankt iedereen voor de donaties, het is echt goed terechtgekomen en de kinderen hebben er nog jarenlang baat bij.

Aankomende weken

De aankomende weken staat er veel op het programma. Er moet nog 10 weken gewerkt worden in het St Josephs. Doordat ik de vrijdag, zaterdag en zondag vrij ben, ga ik vaak weekendjes weg. Zo staat aankomend weekend Cederberg op de planning, met vijftien man (2 studentenhuizen) kamperen op een schitterend heuvellandschap vlakbij watervallen. Braaien, wijn drinken bij het kampvuur en hiken. Klinkt goed.

Eind April naar Afrikaburn, het kleine broertje van Burning man in de VS. Een groot festival  van vijf dagen midden in de woestijn, slapen in tentjes en alles moet zelf meegenomen worden. Je kunt er alleen ijsblokjes kopen. Ik verwacht dat het een groot hippie festival is met op de zaterdagavond een enorm kampvuur en iedere dag een grote parade aan ‘’mutant vehicles’’. Er is een filmpje te zien bij 3 op reis. En er is zelfs geen bereik, dit wordt wennen!

Eind mei met twee andere Nederlanders naar de Victoria watervallen in Zimbabwe. Door een goedkope stunt van Kenya Airways vliegen we op 29 mei naar Victoria Falls en op 3 juni weer terug. Het hostel in Victoria falls brengt zijn gasten naar de Victoria falls, andere watervallen waarin gezwommen kan worden, een natuurgebied bij de grens met Zambia en Botswana en andere mooie plekken.

Aan het einde van de trip heb ik nog een aantal dagen vrij en ben druk aan het zoeken naar goedkope, leuke reisjes in andere delen van Zuid-Afrika. En dan is het alweer tijd om naar huis te gaan. Nu ik een beetje de planning weet voor de laatste 10 weken lijkt de tijd ineens zo snel te gaan. Voordat jullie het weten kom ik alweer aan op Schiphol. En ik weet zeker dat vooral 5 mensen daar heel erg blij mee zijn ;).

Youri