Gesettelde Nederlanders

Hi, how are you?

Na dik drie weken kan ik zeggen dat we helemaal gewend zijn aan het leven in Kaapstad, de stage en ons huis. Eindelijk gaat ook het omrekenen van Rand naar Euro vlekkeloos en probeer ik met de hoofdzuster Afrikaans te spreken, gewoon een beetje de uiteinden van Nederlandse woorden inslikken en verkleinwoorden gebruiken ;). 

Kaapstad
De stad is echt in een woord AMAZING. Van hippe koffietentjes tot aan de tafelberg, van wijnhuizen met enorme hectaren grond tot aan een echt gin&tonicfestival en van de schitterende stranden tot aan het bekende Robben eiland, Kaapstad heeft het allemaal. Zie er nu al tegenop dat ik over vier maanden terugkeer. Ik had het niet zo hip, hot en modern verwacht, tenminste, als je in de goede wijken zit. Helaas zijn er buiten het centrum veel wijken met grote armoede. Onze stageplek is ook gevestigd midden in een ''township'', een plek waar ik liever de autodeuren op slot doe tijdens het rijden en niet te lang voor het rode stoplicht wil wachten. Maar ook in de rijkere buurten kan het vooral s'avonds erg spoken. Onlangs ben ik getuige geweest van een overval op een liquorstore op klaarlichte dag midden in onze wijk. Dit deed mij goed beseffen dat Kaapstad zeker geen Rotterdam is. Ook hoor ik veel cowboy verhalen over andere reizigers die zijn overvallen, dit neem ik maar met een korreltje zout. Kan er toch niets aan doen. Jammer genoeg heb ik mezelf er wel op betrapt dat ik groepjes donkere mannen toch vermijd wanneer ik alleen over straat loop, hoe rot ik het ook vind. Het is hier de keiharde waarheid dat blank geld heeft en donker arm is, op een paar uitzonderingen na. 

Stage 
Op stage begin ik steeds meer mijn plek te vinden. Ik weet wat de taken zijn, hoe de structuur op de afdeling is en begin de kinderen te leren kennen. Hun namen onthouden is nog wel een dingetje. Op een of andere manier wennen de situaties van de kinderen ook en maken ze geen grote indruk meer op me (went een mens echt aan alles?). Een kindje die aan een boom is vastgebonden omdat hij zwakbegaafd is, het went. Een ander kind die ernstig gehandicapt is doordat zijn moeder heroïne gebruikte tijdens de zwangerschap, het went. En een andere jongen die hersenbloedingen heeft gekregen omdat zijn hiv medicatie niet werd gegeven omdat zijn moeder dit verkocht voor heroïne, het is blijkbaar normaal en het went. 
Waar ik alleen niet aan kan wennen is dat sommige kinderen moeten lijden. Dat ik ze iedere dag voeding en medicatie moet geven terwijl er geen enkele vorm van kwaliteit is. De kwaliteit die er is gaat zelfs nog achteruit. Zo is er een jongen van zes met spasmen en een botafbrekende ziekte. Alle botten in zijn lichaam breken langzaam een voor een totdat hij overlijdt. Deze week is zijn heup gebroken en was hij zo pijnlijk dat hij alleen maar huilde. Toen ik aan de zuster vroeg of hij geopereerd wordt vertelde ze me dat ze niks meer voor hem doen. ''Hij is in de stervensfase." In de stervensfase.. maar hij krijgt nog wel voeding vocht en medicatie??! 

Aan de andere kant zie ik ook kinderen beter worden!! Zo is er een jongen van 9 jaar oud, en ik mag het niet zeggen maar hij is mijn oogappeltje. Siminikiwee is zijn naam en hij heeft CVA' s gehad door de hiv. Hij kon aan het begin van zijn hersteltraject niet meer lopen en zelfs aan het begin van mijn stage kon hij slecht lopen. Iedere dag oefen ik met hem en het gaat steeds beter!! Hij had beloofd om morgen zelfs naar school te lopen ipv met de rolstoel te gaan. Een ander gevolg van de CVA's is dat hij niet meer kan praten :(. Het is wat onduidelijk waar dit vandaan komt. Ze denken vanuit zijn spraakcentrum in de hersenen. 
Nu is er een speciale computer op de markt waardoor hij toch kan communiceren. De speech therapist van St Josephs is druk aan het uitzoeken hoe ik met mijn opgehaalde geld iets voor hem kan betekenen hierin. Geweldig toch! 

Huisgenoten
Uiteraard wil ik buiten stage en Kaapstad veel van het land gaan zien. Omdat ik drie dagen per week vrij ben heb ik hier genoeg tijd voor. Gelukkig heb ik leuke huisgenoten: drie brabanders, een amerikaan, een zimbabwaan en natuurlijk Maron. Doordat we s'avonds veel samen thuis zijn, samen eten en in de weekenden vaak dingen inplannen voelt het alsof ik ze al lang ken. Aankomend weekend hebben we de donderdag vrij gevraagd en gaan we vier dagen naar Port Elizabeth, vlakbij het Addo Elephant park. 800 km met zn vijven in de auto een tocht maken via de bekende ''garden route'', heb er megaveel zin in! Slapen vlakbij het park en s' ochtends met een tour de big five spotten. Kon ik maar mijn hele leven lang stage lopen in het buitenland. 

Youri